توسط : 10 کاری که پلی استیشن 2 بهتر از هر کنسول پلی استیشن دیگری انجام داد
مون مدیا | کمپانی خالق کنسول های پلی استیشن یعنی سونی شرکتی چند ملیتی با حوزه های تخصصی بسیار گسترده است که برای اکثر مردم، بیشتر به جهت فعالیت هایش در حوزه سرگرمی مانند سینما شناخته می‌شود. با این حال حتی بیشتر از کسب و کار سینمایی، سونی به جهت تاثیری که بر صنعت بازی های ویدئویی از طریق سری کنسول های پلی استیشن گذاشته است مشهور است. دومین کنسول پلی استیشن یعنی پلی استیشن 2 دنیا را شدیدا تحت تاثیر خود قرار داد و همچنان تا به این لحظه پرفروش ترین کنسول گیمینگ تاریخ به شمار می‌رود. برای توجیه موفقیت این کنسول دلایل بسیاری وجود دارد و همه آن ها بیانگر این هستند که چرا با گذشت 25 سال، PS2 همچنان مورد تحسین همگان است. حتی می‌توان پلی استیشن 2 را بهترین پلی استیشن تاریخ نامید، کنسولی که هر چند خالی از عیب و ایراد نبود اما در بسیاری از جنبه ها عملکرد فوق‌العاده‌ای داشت.
پلی استیشن 2 همواره از زمان خود جلوتر بود
یکی از مشکلات همیشگی کنسول های پلی استیشن این است که اغلب بعد از عرضه رقبایشان وارد بازار می‌شوند و این موضوع باعث می‌شود که بخشی از توجهات از بازار سونی سلب شود. یک نمونه واضح برای این مثال را می‌توان پلی اسیشن 3 دانست که بیش از یکسال پس از انتشار ایکس باکس 360 عرضه شد و در طول عمر خود به سختی توانست از این کنسول پیشی بگیرد. اما پلی استیشن 2 با چنین مشکلی مواجه نبود و حتی زودتر از رقبای خود یعنی گیم کیوب و ایکس باکس روانه بازار شد. این ماجرا این فرصت را به سونی داد تا ده ها بازی مختلف را برای کنسول خود منتشر کند و حتی پیش از اینکه رقبایش به او نزدیک شوند موفقیتش را تثبیت کند. این موضوع نشان می‌دهد که زودتر وارد شدن به بازار تا چه اندازه می‌تواند مهم و تعیین کننده باشد.
پلی استیشن 2 از قابلیت اجرای بازی های نسل قبلی برخوردار بود
امروزه پشتیبانی از بازی های نسل قبل (Backward compatibility) بهم معضلی رایج بدل شده و از نگاه اغلب شرکت های بازیسازی یک موضوع فرعی در نظر گرفته می‌شود. به عنوان مثال ایکس باکس 360 نمی‌توانست اکثر بازی های ایکس باکس اورجینال را اجرا کند و همان تعداد محدودی نیز که اجرا میکرد وابسته به نرم افزار های شبیه سازی بودند. یا برای مثال دیگر می‌توان کنسول این نسل سونی یعنی پلی استیشن 5 را نام برد که با تمام بازی های پلی استیشن 4 سازگار نیست و برخی عناوین پشتیبانی شده نیز نیاز به بروزرسانی دارند تا به درستی اجرا شوند. حال این قضایا را با پلی استیشن 2 مقایسه کنید؛ این کنسول از یک پردازنده 64 بیتی استفاده میکرد که شباهت زیادی به پردازنده 32 بیتی نسل قبلی خود داشت. این طراحی موجب پشتیبانی از بازی های پلی استیشن 1 می‌شد، بدین معنا که PS2 میتوانست تمام لایبرری بازی های اولین پلی استیشن را بر روی خود اجرا کند و نکته عجیب تر نیز این بود که از مموری کارت های پلی استیشن 1 نیز پشتیبانی میکرد!
پلی استیشن 2 نوآوری بیشتری داشت
برخلاف پلی استیشن 3، دومین پلی استیشن از سخت افزار آنچنان شلوغی برخودار نبود. در کنسول های مدرن همیشه این فشار وجود دارد که با نوآوری از دیگران متمایز باشند، بدون اینکه ویژگی های اضافه و غیرضروری را تحمیل کنند. پلی استیشن 2 این تعادل را بیشتر از دیگر کنسول های سری پلی استیشن رعایت کرده بود. برای درک بهتر این موضوع کافی است تا به نوآوری های ناموفق پلی استیشن 3 نگاهی بیاندازیم که بسیاری از آن ها همچون اضافه بار سخت افزاری به نظر می‌رسیدند. اما در مقابل، پلی استیشن 2 ویژگی های کاربردی ارائه میکرد که فراتر از پخش DVD بودند. لوازم جانبی سرگرم کننده‌ای که هر چند ممکن بود برای کاربران عادی چندان مهم نباشند اما به اجرای بهتر برخی بازی های خاص کمک می‌کردند.
پلی استیشن 2 بهترین کنترلر را داشت
کنترلر های ویدئوگیمینگ در قرن بیست و یکم به سرعت تکامل یافته‌اند. امروزه بیشتر کنترلر ها متاثر از طراحی کنترلر ایکس باکس 360 هستند که خود این کنترلر نیز تحت تاثیر طراحی کنترلر پلی استیشن 1 و پیش تر از آن کنترلر SNES بود. به همین دلیل بسیاری از کنترلر های امروزی شباهت زیادی به یکدیگر دارند، به طوری که حتی کنترلر پلی استیشن 5 نیز با گریپ های بزرگتری طراحی شده تا بیشتر شبیه به کنترلر های ایکس باکس سریز باشد. حال این موضوع را با کنترلر پلی استیشن 2 یعنی دوال شاک 2 مقایسه کنید؛ این کنترلر به شکل واضحی نسخه‌ای تکامل یافته از اولین دوال شاک پلی استیشن بود. گریپ های کوچک تر دوال شاک 2 باعث می‌شد تا بازی کردن حس هیجان شدید تری داشته باشد، به ویژه در بازی هایی مثل Gran Turismo 4 که به تجربه‌ای مهیج و پرانرژی مبدل می‌شد. به علاوه اتصال سیمی این کنترلر بازخوردی آنی و لمسی را به پلیر منتقل میکرد، به گونه‌ای که انگار ضربه ها و لرزش ها مستقیما از دل کنسول به دست او منتقل می‌شوند.
پلی استیشن 2 طول عمر بسیار بیشتری داشت
پلی استیشن 2 بیش از سیزده سال در بازار باقی ماند! کنسول های امروزی پیشرفته تر از گذشته هستند و این باعث می‌شود که شانس بیشتری برای بقای درازمدت در بازار به مانند کنسول هایی مثل PS1 داشته باشند. اما چالش امروز این است که با وجود سرعت بالای پیشرفت تکنولوژی، برخی از کنسول ها به اندازه ظرفیت حقیقی خود در بازار دوام نمی‌آورند. مثلا پلی استیشن 4 هر چند هنوز در بیشتر بازار ها فروخته می‌شود اما تقریبا توسعه بازی های جدید برای آن متوقف شده است. اما در مقابل، پلی استیشن 2 از زمان عرضه‌اش در سال 2000 تا سال 2013 در بازار باقی ماند و حتی ماه ها پس از توقف رسمی تولید، بازی های جدیدی برای آن منتشر می‌شد که البته بخشی از این دوام طولانی به سخت افزار قدرتمند و پایدار آن برمی‌گردد حتی این امکان را فراهم میکرد که بازی های نسل بعدی برای این کنسول پورت شوند! بازی Call of Duty: World at War – Final Fronts یکی از نمونه های شاخص این موضوع است.
پلی استیشن 2 مدیاسنتر بهتری بود
کنسول های مدرن معمولا فراتر از صرفا یک سیستم بازی طراحی می‌شوند و این هدف را دارا هستند که به یک مدیاسنتر کامل مبدل شوند؛ دستگاهی که بتواند فیلم، موسیقی و… را نیز پخش کند. مشکل اینجاست که بسیاری از این کنسول ها از تمام فرمت ها پشتیبانی نمی‌کنند. اما در مقابل پلی استیشن 2 به طرز شگفت انگیزی یک مدیاسنتر مجهز بود؛ تا حدی که بسیاری از مردم آن را برای تماشای فیلم های DVD خریداری می‌کردند. علاوه بر آن به لطف پشتیبانی از بازی های PS1، این کنسول میتوانست CD های موسیقی را نیز پخش کند. سوای این ها خود پلی استیشن 2 بازی هایی به مانند Grand Theft Auto San Andreas دارا بود که روایت سینمایی و موسیقی را به طرز بی نظیری در هم آمیخته بودند.
پلی استیشن 2 از فناوری DVD بهتر استفاده میکرد.
در دهه نود میلادی برای اکثر شرکت های بازیسازی (به ویژه ناشرین کنسولی) ضروری شد تا به سمت فرمت دیسک هایی همچون CD روی بیاورند، چرا که این بستر فضای ذخیره سازی بسیار بیشتری را فراهم میکرد. اما در حال حاضر کنسول های مدرن مثل همیشه از این فرمت ها به بهترین نحو استفاده نمی‌کنند. برای مثال برخی از بازی های پلی استیشن 5 به طور ناقص روی دیسک های UHD Blu-ray ذخیره شده‌اند و برای اجرا نیازمند حجم دانلودی عظیمی هستند. در دوران پلی‌استیشن 2 اوضاع بسیار ساده تر بود و بازی ها به طور کامل روی یک DVD جا می‌شدند؛ هر چند تعدادی از عناوین این کنسول نیز بودند که روی چند دیسک عرضه می‌شدند اما با اینحال این موضوع قابل قیاس با (عیب و ایراد) بعضی بازی های PS5 که بخشی از دیتای خود را بر روی دیسک های حجیم تر ندارند و پلیر های برای نصب باقی محتوا محتاج اتصال به اینترنت هستند، نیست.
پلی استیشن 2 عناوین انحصاری بهتری داشت
در دوران پلی استیشن 2 اوضاع با وضع فعلی صنعت گیمینگ متفاوت بود. تقریبا هیچ دو کنسولی شبیه به یکدیگر نبوده و هر کدام عناوین انحصاری منحصر به فرد خود را داشتند. این تفاوت های بین کنسولی سبب شد که پلی استیشن 2 تعداد انحصاری بیشتری دارا شود. برای مثال نسخه اصلی Bully به طور کامل تحت انحصار پلتفرم پلی استیشن بود و هست؛ و پلتفرم های دیگر، نسخه ریمستر شده این بازی یعنی Bully: Scholarship Edition نصیبشان شد.
پلی استیشن 2 اصالت (Originality) بیشتری داشت
با پیشرفت ویدیوگیم در دهه های گذشته، بسیاری آن را یک هنر حقیقی هم‌ردیف با سینما می‌دانند. اما با وجود جایگاه هنری فعلی، خلاقیت در دنیای ویدئوگیم به شکل قابل توجهی رو به کاهش است و صنعت گیمینگ مملو از سیکوئل ها و ریمیک ها شده است. پلی استیشن 5 نمونه بارز این مثال است زیرا بخش بزرگی از لایبرری‌اش به عناوین آشنا و تکراری اختصاص داده شده است! اما در مقابل دوران PS2 عصر طلایی اصالت و خلاقیت بود. زمانی که بازی های جسورانی و مفهومی بدون نیاز به تکیه بر برند ها و فرنچایز های شناخته شده می‌توانستند به موفقیت دست یابند. در همین دوران بود که مجموعه های بزرگی چون God of War متولد شدند و چشم انداز بازی های ویدئویی را دگرگون ساختند.
پلی استیشن 2 مقرون به صرفه تر بود.
برای جمع بندی باید بگوییم که هدف اصلی پلی استیشن 2 ارائه یک کنسول گیمینگ بود؛ اما با اینحال این کنسول امکانات متعددی فراتر از هدف اصلی خود ارائه میکرد: پخش فیلم های DVD پخش CD های موسیقی و حتی اجرای یک نسخه لینوکس مخصوص به خود! همه این ها با قیمت تنها 299 دلار در بازار عرضه شد که با احتساب تورم معادل تقریبی 552 دلار در سال 2025 است. اگر به طور کلی بنگریم، می‌بینیم که 522 دلار هم قیمت مناسبی برای کنسولیست که این همه قابلیت را دارا بود.
متن این مقاله ترجمه‌ای بر این مقاله سایت CBR، با اندکی تغییرات است.
